الفبای خودیم

ما اگر مای تو یا مای خودیم

طبق حرف لفظ معنای خودیم

از ازل گفتیم باری تا ابد

حالیا محو تماشای خودیم

از دل محراب تا بتخانه‌ها

مسجد و دیر و کلیسای خودیم

«لیس للانسان الا ما سعی»

کفر و ایمان لا و الای خودیم

مستی و هشیاری آمیخته

باده و مخمور و مینای خودیم

گرچه در ظاهر بهم پیوسته‌ایم

آدم خویشیم و حوای خودیم

گوش اگر باشیم آمین دست ماست

چشم اگر باشیم بینای خودیم

پا اگر باشیم راهی دور نیست

سر اگر زیر قدم‌های خودیم

جز همین ما نیست در دست کسی

قیمت و بازار و کالای خودیم

نقش‌ها نقاشی تقدیرهاست

زشت و زیبا نیک و بد جای خودیم

ای تماشا چشم‌بندی تا کجا

شعر تر بنویس انشای خودیم

ابر باران برف بوران رود موج

قطره‌ای در بحر دریای خودیم

منطق نطقیم و گویای بیان

از الف تا یا الفبای خودیم

تا هنوز امروز دارد امتداد

در همین دیروز فردای خودیم

رباعی؛ از هرچه بخواهید

از هرچه بخواهید فراهم داریم

از زیر بگیر تا برو بم داریم

ترش و شیرین و شور درهم داریم

بین متشابهات محکم داریم

زنبور

نیش و نوش باهمه زنبور

حامل زیر و بمه زنبور

ذره همرنگ خورشیده

شاهکار عالمه زنبور

مست شیرین‌کاری وحیه

از خدا خاطرجمه زنبور

اهل کوه و جنگله اما

همنشین آدمه زنبور

هندسه استاد استاداس

منطقش مستحکمه زنبور

حرف جمع و جمعیت باشه

اتحاد محکمه زنبور

بس که این موجود پرخیره

هرچقد باشه کمه زنبور

کار و بارش خدمت خلقه

خواجه صاحب‌دمه زنبور

از عسل بشناس زنبورو

مخمله ابریشمه زنبور

رباعی؛ سراب

فرزند نخست آفتاب است سراب

آیینه شوق و اضطراب است سراب

از چشم‌انداز ابرها سیراب است

از چشم بیابان سر آب است سراب

رباعی

از ابر که شعر تازه تصعید است

تا رود که یادواره تعمید است

هر ذره طواف را چنین می‌گوید:

منظومه شمسی حرم خورشید است